Tahminler, 32 milyar dolarlık bir işin parçası olarak dünya çapında 40,3 milyon insanın köle olduğunu ortaya koyuyor. Aşırı emek sömürüsü ve diğer modern kölelik biçimleri, dizüstü bilgisayarlar, cep telefonları ve giysiler gibi düzenli olarak tüketmeyi tercih ettiğimiz birçok ürün ve hizmetin tedarik zincirlerinde yer alıyor. Bu, önemli soruları gündeme getiriyor: tüketimimizle doğrudan bağlantılı olan kölelikten ne kadar sorumluyuz ve sömürülen işçiler tarafından yapılan ürün ve hizmetlerin arz ve talebini azaltmada tüketiciler nasıl bir rol oynamalıdır? Bir yandan, Birleşik Krallık'ın 2015 Modern Kölelik Yasası da dahil olmak üzere, birkaç hükümet mevzuatı örneği, tüketicilere modern köleliği ortadan kaldırmaya yardımcı olacak şekilde bilgilendirilmesi, harekete geçmesi ve seçimler yapması konusunda belli bir düzeyde sorumluluk yüklemektedir. Bu eylemler, şüpheli istismar durumlarını bildirmeyi ve bilinen kölelik ürünlerini boykot etmeyi içerir. Bununla birlikte, diğerleri, modern köleliği denetlemenin tüketicilere bağlı olmadığını giderek daha fazla tartışıyorlar. Bazı yorumcular bize köleliğin nedenlerinin sistemsel olduğunu, ticaret ve yönetişimin süreçlerine ve yapılarına gömülü olduğunu hatırlatıyorlar. Haklı olarak, köleliğin ve aşırı emek sömürüsü biçimlerinin, hükümetin ve iş dünyasının yapısal rolü ele alınmadan azaltılamayacağını öne sürüyorlar. SUÇ ORTAĞI TÜKETİCİLER Küresel tedarik zincirleri karmaşıktır ve genellikle tüketiciler tarafından görülmez veya iyi anlaşılmaz. Bu nedenle, hükümet ve iş dünyası, örneğin daha fazla şeffaflık yoluyla üretim sistemlerinde köleliği ele almak için daha fazlasını yapmalıdır, ancak bu, tüketicinin rolünü nereye yerleştiriyor? Birleşik Krallık'taki tüketicilerin modern kölelik anlayışına odaklanan araştırmamız, tüketicilerin tükettikleri mal ve hizmetleri üreten işçilerin sömürülmesine meydan okumada daha karmaşık ve aktif bir rolün altını çiziyor. Tüketici tercihlerinin sosyal ve çevresel sonuçları söz konusu olduğunda, alışveriş yapanların genellikle "suç ortağı" olduklarına dair daha geniş bir gözleme işaret ediyor. Gerçekten de, tüketicilerin kölelik ve aşırı emek sömürüsü risklerinden habersiz olmadığını görüyoruz. Daha da endişe verici olanı, bazı tüketiciler bu tür konulara ilgisiz olduklarını açıkça ifade ediyor. Modern Kölelik Yasasını ve benzer mevzuatı gözden geçirmek, mevcut sistemimizin, genel ortadan kaldırma planında kilit bir mekanizma olarak kölelik olaylarını bildirme ve boykot etme konusunda tüketicilere nasıl dayandığını ortaya koymaktadır. Kazancı tüketicilere aktarma girişimlerinden şüphelenmek doğru olsa da, tüm sorumluluğu tüketicilerden almanın ve tüketim alanının görünüşte iyi huylu ve apolitik bir arena olarak kaldığında ısrar etmenin yararlı bir yol olmadığını savunuyoruz. YARARLI MÜTTEFİK Tüketicilerin yaptıkları seçimler yoluyla kendi etkileri için bir düzeyde sorumluluk almalarına ilişkin bir rol içermeyen iklim değişikliği konusunda bir eylem hayal edin. Tüketim şeklimizi değiştirmek, işletmeler karbon emisyonlarından orantısız bir şekilde sorumlu olsa da, daha temiz ve daha adil bir topluma geçişte hayati bir bağlantıdır. Modern köleliği düşündüğümüzde de durum farklı olmamalı. Toplumu modern kölelikten kurtarmak söz konusu olduğunda, gerçekçi olmayan sorumluluk düzeylerinin tüketicilere aktarılmasını desteklemesek de, araştırmamız tüketiciler için önemli bir role işaret ediyor ve onların harekete geçmek istediklerini ortaya koyuyor. Bu modern kölelik denkleminde özellikle iş dünyası ve hükümetle ortak hareket etmek istiyorlar. Modern köleliğe daha fazla tüketici ilgisi, katılımı ve eylemi, ilgili diğer grupların rolü ve sorumlulukları hakkında daha az değil, daha fazla soru ortaya çıkaracak ve daha fazla şeffaflık sağlayacaktır. Tüketici perspektifi, modern köleliği ortadan kaldırma kampanyasında iş dünyası ve hükümet stratejileri için yararlı bir müttefik olarak görülmelidir. Tüketici olarak rollerimizde olumlu değişimi desteklemek ve teşvik etmek için sesimizi ve eylemlerimizi kullanabiliriz. *Deirdre Shaw (Glasgow Üniversitesi), Andreas Chatzidakis (Londra Royal Holloway Üniversitesi), Michal Carrington (Melbourne Üniversitesi) Kaynak: The Conversation