Frankfurter Rundschau'daki bir yorumda Arno Widmann, Dante'nin “ulusal dili büyük boyutlara taşımasına” rağmen, İtalyan çocukların Dante’nin İlahi Komedya'sının 1320'de yazılan dizesini anlamakta zorlandıklarını yazdı.
‘İTALYANCANIN BABASI’
Üç bölüme ayrılan ve bir haccının cehennem, araf ve cennet yolculuğunun izini süren destansı şiir, Latince yerine kitlelerin erişebilmesi için yerel Toskana lehçesiyle yazılmıştı.
Toskana lehçesinin modern İtalyancanın temelini oluşturduğu dönemde yazarlar üzerinde seçimi o kadar büyük bir etkiye sahipti ki, şair neden "İtalyan dilinin babası" olarak biliniyor.
Widmann ayrıca, bir lirik şair olarak Dante'nin, aşk üzerine şiir yazan şair-müzisyen olan Fransız ortaçağ ozanlarına borçlu olduğunu ileri sürdü. Widmann, "Önemli bir farklılık göz ardı edilme eğiliminde" diye yazarak, “Ozanlar, başyapıtlarından sadece sözleri hayatta kalan pop şarkıcılarıydı; Dante aynı etkiyi müziksiz olarak elde etmeyi hedefliyordu. Her zaman rekabet içinde hissetti" şeklinde ekledi.
‘’ÇOCUKÇA BİR YAKLAŞIM’’
Ama belki de en korkunç değerlendirme, Dante’yle Shakespeare ile karşılaştırmasıydı.
Widmann, "Shakespeare, ahlaksızlığıyla, Dante’nin her şeyi kendi ahlakının yargı önüne çıkaran her şey hakkında fikir sahibi olma çabasından ışık yılı daha moderndi" diye yazdı.
Widmann makalesini, 25 Mart'taki Dante Günü'nü kutlayan İtalyanlarla aynı zamana denk gelecek şekilde yazdı. Widmann’ın yazısına en sert tepki, bir radyo röportajında gazeteciyi "cahil" olarak nitelendiren Alman sanat tarihçisi ve Floransa’daki Uffizi Galerisi’nin yöneticisi
Eike Schmidt’ten geldi.
İtalyan dilbilimci ve Dante Alighieri Derneği Başkan Yardımcısı Luca Serianni, Adnkronos haber ajansına makalenin “çocukça bir yaklaşımı” olduğunu söyledi.
(Guardian, Çeviri: Polemikhaber)
