CEP HERKÜLÜ DEV ADAM
YIL 1988’di. KARS merkez ortakulu son sınıf öğrencisiydim. Ders bitmiş, okul paydostu; akşam olmuştu, eve hep yürüyerek gidiyorduk aynı mahalleden arkadaşlarla şehrin içinden yürümüştük.
Etrafta dikkat çeken bir şey vardı.
Bütün dükkânlarda esnaf ve müşterileri televizyon başında TRT’yi izliyorlar; alkışlar ve arada bağrışlar oluyordu!..
İlk defa böyle bir ortam görmüştüm. Durduk, biz de bakalım dedik öyle uzaktan...
*
Kısa boylu bir adam, göğsünün tam ortasında Türk bayrağı olan mavi sporcu mayosu ile kendi ağırlığının kat kat fazlası olan ağırlıkları kaldırıyordu.
Meğer bütün dünyada bu ağırlığı kaldırabilen tek kişiymiş! Bunu sonradan öğrendim.
Olimpiyatlarda Türkiye adına dünya rekoru kırmıştı. Bütün dünya, Türkiye’yi ve bu küçük adamı konuşuyordu.
Türkiye ilk defa bir spor alanında dünya şampiyonu çıkar- mıştı.
Bu küçük dev adam sayesinde hepimiz gururlanmıştık, onur duymuştuk.
Ve her şeyin ötesinde umut olmuştu, gençlerin önünü aç- mıştı...
Sadece kendi ülkenizde değil dünyada da en iyi olabilirsi- niz demişti bize!..
Ve o günden sonra Türkiye’de çok şey değişmişti. Türkiye, adınan bir çok alanda dünyada adından söz ettirecek başarılar elde edildi.
Eurovision’da Sertab Erener ile birinci olduk.
İlk kez 100 metrede dünya şampiyonu olduk.
Şenol Güneş ile milli takımımız dünya kupasında 3. oldu. İlk kez bir Türk Nobel Ödülü aldı.
Bir Türk takımı UEFA kupasını kazandı.
Basketbolda, voleybolda zirveleri gördük.
Ve sayamadığım birçok başarı geldi.
Bütün bunlara tek bir adam sebepti!
Onun başaran tarafı ve bütün dünyada Türkiye bayrağını en zirvede dalgandırmaya sebep olma nedeni ve arkasından geleceklere en büyük özgüven unsuru olmuştu.
Ve tabii zaman su gibi akıp gitti, biz bu küçük adamı unut- tuk!..
Halini hatırını sormadık, bir şeye ihtiyacın var mı demedik, ona iş vermedik, ne yapıyor diye merak etmedik!..
Böyle olağanüstü bir başarıya imza atan bir sporcunun adını hiç bir tesise vermedik!
Ve bütün bunları gören bu küçük dev adam içine kapandı, dünyaya küstü, hasta oldu...
Dünyada bir insanoğlunun kaldıramayacağı ağırlıkları kal- dıran bu adam, bu unutulmuşluk ağırlığını kaldıramadı!..
Ve aramızdan çok erken bir yaşta; 50 yaşında ayrıldı. *
Her zaman olduğu gibi sadece ölünce değerini anladığımız en güzel insanlar arasında yerini alarak gitti.
Artık yapabileceğimiz tek şey vardı: Onu hatırlamak...
Biz sana hakkımızı sonuna kadar helâl ediyoruz. Sen de bize hakkını helâl et Naim Süleymanoğlu...
Işıklar içinde uyu...
Mekânın cennet olsun
Sevgilerimle
Aykut TORUNOĞULLARI
