Komşuluk önemliydi,
Özeldi ve güzeldi.
Çocukluğumdaki komşuları hatırladıkça nerde o günler o komşular diye içten tarifsiz bir ahhh geçer gider..
Her zaman olduğu gibi komşuluk konusunda da bize ders veren atalarımız söylerdi!
Ev alma komşu al diye..
Ve kötüsüne denk gelince yine nasihat!
“kötü komşu insanı ev sahibi yapar” diyerek bize ne güzel özetlerdiler..
Anlamak ve farkına varmak..
Aslında komşuluk çok güzel bir şeydi..
bugünlerde kalmadı maalesef biliyoruz ve üzülüyoruz ..
Şimdilerde yenilen içileni sosyal medyada paylaşmak modası olsa da,
eskiden durum tam tersiydi.
Evde pişen ve güzel kokan her şey paylaşılır mutlaka komşuyada
götürmek lazım diye düşünülürdü.
Tencere yada tepsiler dolu gider,
dolu dönerdi.
Hep birlikte yemek,içmek daha güzeldi sanki.
Komşumuzun bir sıkıntısı varsa
kendi derdimiz varmış gibi düşünürdük.
Komşuya kapı kapatılmaz hep açık kalırdı her zaman….
Evde tuz bitse, soğan bitse ilk akla gelen şey elbette hadi telefonumdan sipariş vereyim değildi!
Komşuma giderim isterim demekti.
Cenazesi olunca çay,şeker alarak birbirlerine destek olan.Haftalarca saygısızlık olur diye.Televizyon.radyo açmayan komşular..
Komşuluk gerçekten güzeldi.Siyah beyaz televizyonun ilk çıktığı yıllarda bile ömrünü kirada geçirmiş,emekli paramız ile ev alırız hayalleri kuran, beraber demli çayla içilen,patlatılan mısırlar,soba üstünde kestaneleri ikram eden.
Amcalar Teyzeler
Çok güzeldiniz..
